Każde słowo ma koń­cówkę - gdy są one podo­bne albo iden­tyczne wte­dy mó­wimy, że sło­wa się ry­mują - ale co to wła­ściwie zna­czy?

Rym to powtó­rzenie jedna­kowych lub podo­bnych ukła­dów brzmie­niowych w za­kończe­niach wyra­zów, zaj­mują­cych usta­loną pozy­cję w obrę­bie wersu (w po­ezji) lub zda­nia. Ry­my pełnią fun­kcję wier­szotwó­rczą, instru­menta­cyjną i se­manty­czną (zna­cze­niową). W po­ezji współ­czesnej ry­my ma­ją mniej­sze zna­czenie, niż w tra­dycyj­nej, w wie­lu zaś jej prze­jawach zu­peł­nie nie wy­stę­pują.

Podział rymów ze wzglę­du na prze­strzeń akcen­tującą:

• rymy męskie (oksy­toni­czne) – opa­rte na akcen­cie oksy­toni­cznym, wła­ściwe wier­szowi sy­la­botoni­cznemu, jak "zew – krew".
• rymy żeńskie (paro­ksytoni­czne) – po­sługu­jące się akcen­tem paro­ksytoni­cznym, nie­odłą­czne od wier­sza syla­bicz­nego, np. "woda – uroda".
• rymy daktyliczne (pro­paro­ksytoni­czne) – w ję­zyku pol­skim rzad­kie, zwią­zane z akcen­tem pro­pa­ro­ksytoni­cznym: "za­ko­chać się – roz­szlo­chać się", "meta­fizyka – ry­zyka".
• rymy bogate – cha­raktery­zują się na­gromadze­niem współ­brzmień spół­głosko­wych, np. "piąs­tkom – cząs­tkom".
• rymy ubogie – nie po­siada­ją wie­lu współ­brzmień, np. "te – swe", "mi – śni".
• rymy głębokie (po­głębio­ne) – obszar współ­dźwię­czności wy­chodzi po­za gra­nice usta­lone przez miej­sce akcen­towanej samo­gło­ski; są równo­cześnie ry­ami ­, np. "łabę­dzie – tak bę­dzie".
• rymy dokładne (peł­ne, ści­słe) – utrzy­mują peł­ną iden­ty­czność gło­sko­wą na obsza­rze współ­dźwię­czności.
• rymy niedokładne (przy­bliżo­ne) – nie ope­rują iden­tyczno­ścią gło­sek w obrę­bie obsza­rów rymo­wych, np. "domy – mody".
• rymy składane – ich prze­strzeń roz­ciąga się po­za gra­nice poje­dynczego wy­razu, np. "do dna – chłodna".
• rymy łamane – two­rzą eks­centry­czny efekt in­to­nacyjno–seman­tyczny, są sty­listy­cznie sfun­kcjona­li­zo­wane.
• rymy przygodne – poja­wiają się spo­rady­cznie, np. "ty­leż tędy co wszę­dy".
• rymy gramatyczne – utwo­rzone z wyra­zów, któ­rych współ­brzmienie wy­nika z iden­tyczno­ści koń­cówek gra­maty­cznych, np. "spot­kałem – uści­skałem".
• rymy niegramaty­czne – utwo­rzone z wyra­zów nale­żących do róż­nych kate­gorii gra­matycz­nych, np. "świat cały – bez chwały".
• rymy banalne (okle­pane, czę­stocho­wskie) – utwo­rzone z wyra­zów czę­sto zesta­wia­nych ze so­bą w pozy­cjach rymo­wych, two­rzą ciąg wyeks­ploato­wanych sko­jarzeń, np. "dal – żal", "oj­czy­zna – bli­zna", "ko­chać – szlo­chać".
• rymy rzadkie (wy­szuka­ne, tru­dne) – prze­ciwień­stwo ry­mów ba­nal­nych, cha­raktery­zują się nie­zwykło­ścią do­boru wy­razów.
• rymy egzotyczne – wpro­wadza­ją sł­owa ob­ce, np. "sto – Peu­geot".
• rymy homonimiczne – pow­tarza­nie tych sa­mych wyra­zów, np. "sto­kroć – sto­kroć".
• rymy kalamburowe – uja­wnia­ją dwu­znacz­ność wyra­zów i wię­zi zna­czenio­we, np. "bogiń – albo giń".
• rymy asonansowe – opar­te na iden­tyczno­ści samo­głosko­wej, np. "plama – trawa".
• rymy konsonansowe – opar­te na iden­tyczno­ści spół­głosko­wej, np. "gong – gang".

Podział rymów ze wzglę­du na miej­sce ry­mów w wier­szu:

• rymy końcowe – w za­koń­czeniu wer­su.
• rymy początkowe (ini­cjalne).
• rymy wewnętrzne – obej­mują­ce wyra­zy we­wnątrz jed­nego wer­su.
• rymy zewnętrzne – obej­mują­ce wyra­zy zew­nę­trzne jed­nego wer­su.
• rymy parzyste (są­sia­dują­ce) – dwa ko­lej­ne wer­sy, tzw. układ AABB.
• rymy krzyżowe (prze­pla­tane): np. w pier­wszym i w trze­cim wer­sie – układ ABAB.
• rymy okalające – układ ABBA.
• monorymy – układ AAAA.

Opracownie własne na podstawie: http://pl.wikipedia.org/wiki/Rym