Rzadko czy żadko? Jak to poprawnie zapisać? Którą z podanych form wybrać, żeby nie popełnić błędu? Nie od dziś wiadomo, że polska ortografia potrafi przyprawić nas o zawrót głowy. A choć z zasadami pisowni ż i rz zapoznajemy się już w podstawówce, to jednak nawet po latach może nam ona sprawiać sporo kłopotu. Wyjaśnijmy więc szybko, która forma jest poprawna.
Rzadko czy żadko – jak się pisze?
Jedyna poprawna forma to: RZADKO
Nie ma najmniejszych wątpliwości, że omawiane słowo piszemy przez rz. Zapis przez ż kwalifikuje się więc jako błąd ortograficzny. Trudno tu jednak o wskazanie konkretnej zasady.
Przykłady użycia:
Zdecydowanie za rzadko mnie odwiedzasz.
Jeszcze niedawno w tym miejscu stały tylko rzadko rozsiane domy.
Była typową domatorką, rzadko wychodziła do kina, restauracji czy nawet na spacer.
Rzadko czy żadko – która forma jest poprawna i dlaczego?
Pisownia niektórych wyrazów nie raz przysparza nam wielu kłopotów. Szczególnie trudno jest, kiedy mamy do czynienia z dwoma literami zasadniczo oznaczającymi tę samą głoskę. Zdarza się tak właśnie w przypadku litery ż i dwuznaku rz, ale dotyczy to także innych par: ch i h oraz ó i u.
W części przypadków pisownia regulowana jest jasno wyłożonymi zasadami. Przykładowo więc wiemy, że połączenie rz pisze się po literach b, w, d, j, g (np. brzask, drzewo, wrzesień, ujrzeć, grzyb). Nie zawsze jednak istnieje możliwość, by przywołać konkretną regułę, która pozwoliłaby zapamiętać, jak zapisać dany wyraz. Właśnie z taką sytuacją mamy do czynienia w omawianym przypadku. Nie pozostaje nam więc nic innego jak uruchomienie pamięci. W razie wątpliwości możemy zaś w każdej chwili skorzystać ze słownika.
Rzadko czy żadko – znaczenie słowa
Kiedy wiemy już, którą z podanych wersji zapisu wybrać, warto również poznać znaczenie omawianego słowa.
„Rzadko” to przysłówek odnoszący się do położenia, czasu i konsystencji. Pochodzi od przymiotnika „rzadki”. Oznacza: „w dużych odległościach od siebie, w rozproszeniu” lub „w dużych odstępach czasowych, sporadycznie”. Występuje również jako wyraz przy zaimkach lub przysłówkach, ograniczający ich określenia do małej ilości przedmiotów, zjawisk, osób.
